کشف تکه هایی از گوشته زمین در مریلند - وبلاگ باران علم

به گزارش وبلاگ باران علم، این تکه های سنگی گوشته زمین که اُفیولیت نامیده می شود، احتمالا بخشی از کف اقیانوس یاپِتوس بوده اند.

سنگ های گوشته زمین در اعماق زمین و در دما ها و فشار های بسیار شدید شکل می گیرند

دانشمندان در حوالی بالتیمور مریلند، تکه ای سنگ از گوشته زمین (لایه بین پوسته و هسته زمین) کشف کرده اند که به احتمال زیاد، نحوه شکل گیری بخش هایی از رشته کوه آپالاش، یکی از قدیمی ترین رشته کوه های جهان را روشن می کند.

به گفته محققان، از جمله دانشمندان موزه ملی تاریخ طبیعی در ایالات متحده، این تکه های سنگی گوشته زمین که اُفیولیت نامیده می شود، احتمالا بخشی از کف اقیانوس یاپِتوس بوده اند؛ اقیانوس ناپدیدشده ای که در یک گستره حدود پنج تا هشت هزار کیلومتری در کرانه شرقی ایالات متحده ادامه داشته است.

این مطالعه که در نشریه ژئوسفر منتشر شده، اشاره کرده که نزدیک به نیم میلیارد سال پیش، سرزمینی که اینک رشته کوه های آپالاش در آن واقع شده است، در یک سوی اقیانوس یاپِتوس واقع شده بود و سوی دیگر این اقیانوس نیز بخشی از ساحل شرقی کنونی ایالات متحده بوده است.

از آنجا که این سنگ های گوشته زمین، در اعماق زیر زمین و در دما ها و فشار های بسیار شدید شکل می گیرند، مواد معدنی آن ها در نزدیکی سطح زمین پایدار نیستند و مدام در معرض تغییرات شیمیایی اند. مسئله ای که آنالیز آن ها را سخت می کند.

زمین شناسان در این تحقیق، از جدیدترین روش های فناوری آنالیز شیمیایی بهره دریافتد تا 19 نمونه این سنگ ها را که از پنج منطقه مختلف بالتیمور جمع آوری شده بود، آنالیز کنند.

این یافته ها، سرنخ هایی را درباره فرورانش یک ناحیه باستانی ناشناخته آشکار کردند؛ منطقه ای که دو تکتونیک (زمین ساخت) صفحه ای با هم برخورد کرده و این برخورد باعث لغزش یکی از پوسته ها به زیر پوسته دیگر شده و آن را به طرف پایین و به سمت گوشته، خم کرده است.

دانشمندان اینک بر اساس ارزیابی ها و تحلیل ها بر این باورند که اقیانوس یاپِتوس در حدود 500 میلیون سال پیش، احتمالا به دلیل یک منطقه فرورانشی تازه متولد شده در کرانه قاره باستانی لورنتیا (که محل قرار دریافت اغلب کشور های امروزی آمریکای شمالی است)، شروع به کوچک شدن کرده است.

این تحقیق می گوید که همزمان با سربرآوردن رشته کوه آپالاش، برخورد زمین ساخت های صفحه ای احتمالا سطح زمین و بخش های زیر آب اقیانوس را پیچ و تاب داده و منحرف کرده است. به گفته دانشمندان، این جابه جایی های شدید ممکن است تکه هایی از کف اقیانوس را از جا کنده و آن ها را در بالتیمور پراکنده باشد.

در حالی که زمین شناسان مدت ها به درستی این نظریه درباره منشاء این سنگ ها تردید داشتند، مطالعه جدید برای نخستین بار، مبنایی شیمیایی ارائه می دهد که از درستی این نظریه حمایت می کند. این آنالیز، همچنین این موضوع را روشن می کند که اُفیولیت های قدیمی تر چگونه می توانند درک ما از شکل گیری قاره و سایر فرایند های زمین شناسی را گسترش دهند.

ریچارد واکر، دانشمند ژئوشیمی دانشگاه مریلند، که عضو تیم این پژوهش نبوده است، به نشنال جئوگرافیک می گوید: واقعا عالی بود که ببینیم مقاله ای منتشر می شود که برای آنچه که مدت ها فرض کرده بودیم، یک سری شواهد ژئوشیمیایی ارائه می کند.

با این وجود، دانشمندان انجام آنالیز های بعدی در آینده را خواستار شده اند تا تعیین شود که آیا همه سنگ های کشف شده گوشته در بالتیمور، منشا یکسانی دارند یا نه.

دانشمندان همچنین امیدوارند که آنالیز بیشتر چنین سنگ هایی بتواند در مورد تشکیل مناطق جدید فرورانش -فرایندی که همچنان زمین شناسان را سر در گم کرده است- سرنخ هایی ارائه دهند و حتی ممکن است به درک سرنوشت اقیانوس اطلس نیز کمک کنند.

دنیل ویته، یکی از نویسندگان این مقاله از دانشگاه جان هاپکینز در بالتیمور، می افزاید: این مسئله برای اقیانوس اطلس نیز رخ خواهد داد؛ همانطور که برای اقیانوس یاپِتوس رخ داد. این همان پایکوبی طولانی قطعات قاره ای است که بر روی سطح زمین باقی می مانند.

منبع: ایندیپندنت